02 jul Diploma-uitreiking

De diploma-uitreiking staat voor de deur. In veel gevallen een feestelijk moment. Samen vieren dat je kind geslaagd is. Die zich opmaakt voor een volgende stap in het leven. Toch is het niet voor iedereen een vreugdevol moment, zeker niet als je gescheiden bent. Het was zelfs een item op de vele journaals. 

Tien jaar gelden hadden ook wij, in ons samengestelde gezin, de diploma-uitreiking van David. Wij verheugden ons om met z’n allen aanwezig te zijn, onze zoon van drie zou ook meegaan. Op de dag van de diploma-uitreiking loop ik nietsvermoedend de keuken in. David hangt op het aanrecht en ik zie dat hij post openmaakt. Ik maak intussen koffie. Ineens vloekt hij hard, smijt de kaart de ruimte in en loopt stampvoetend naar boven. Ik blijf verschrikt achter in de keuken. Ik pak de kaart van de grond en zie dat er iets uit is gevallen. Foto’s. Die uit een fotohokje. Een jonge David samen met z’n moeder. Omdat ik toch nieuwsgierig ben waarom hij zo boos is werp ik een blik op de kaart. Die is van zijn moeder. De boodschap is duidelijk, ze komt niet naar de diploma-uitreiking. En ze gaat ervan uit dat hij dat wel begrijpt. Ze belooft hem samen snel iets leuks te gaan doen en sluit af met ‘je enige echte moeder’.

(tekst gaat verder onder de foto)

Ik begrijp z’n boosheid. Hoe is dit mogelijk? Ik bel in paniek mijn man en vertel over de kaart. ‘Ik blijf wel thuis, ik wil dat zijn moeder aanwezig is. Dat gun ik hem’. Het is even stil aan de andere kant. Dan roept mijn man uit ‘ben jij nou helemaal gek geworden, jij bent er bij. Punt. Er zijn driehonderd ouders aanwezig. We hoeven elkaar niet tegen te komen.’ Ik stribbel nog wat tegen maar voel me overtuigd. Toch blijft er een grauwe sluier over de dag heen liggen. En ik blijf hoop houden dat de moeder van David zich heeft bedacht en dat ze er toch zal zijn. Helaas.

Ik ben intens dankbaar dat wij, als gezin, zijn diploma-uitreiking hebben mee mogen maken. De foto’s zijn me dierbaar. Onze driejarige die met z’n armpje om het been van zijn broer staat. De hand van David liefdevol op het achterhoofd van zijn kleine broertje.

Je kind is in staat geweest, ondanks de scheiding en het wonen in verschillende huizen, school goed af te sluiten. Daar mag je trots op zijn. Het is een feestje waard. Het gaat nu niet over jou. Dus stop met janken, doe je mooiste jurk of pak aan. Zet je ego opzij, koop bloemen voor je kind, maak foto’s en vier samen het leven. Dat gun ik je.

Danielle Warnier 
Stiefcoach en rouw- en verlieskundige