23 jun Diploma uitreiking ervaring
“Houdt het dan nooit eens op?”
Dát was de vraag die hij aan mij stelde toen hij vertelde over de diploma-uitreiking.
„Wat ben ik blij zeg, ik heb mijn diploma in de pocket en ik ben super trots op mezelf dat ik ondanks alle stress en verandering van de afgelopen jaren met zo’n mooie cijferlijst geslaagd ben.
Ik kan op zoek naar een kamer in de stad waar ik ga studeren. Eindelijk op eigen benen staan en uit de eeuwige strijd die er nog steeds tussen mijn vader en moeder speelt.
(tekst gaat verder onder de foto)
En ja wat een ramp is dat zeg! Ik word er doodmoe van. Ze waren beiden bij de diploma-uitreiking. Ik zag mijn vader plaatsnemen achter in de zaal met mijn bonus-moeder en mijn half zusje. Mijn moeder zat met mijn oma en mijn broer voorin bij het toneel.
Ik zat bij mijn klasgenoten maar voelde de spanning weer opkomen in mijn lijf, ze zijn nu allebei bij me in de buurt en dat voelt voor mij niet meer prettig. Beiden zag ik ze foto’s maken toen ik het diploma ondertekende, maar ze stonden niet naast elkaar maar zo ver als mogelijk was van elkaar verwijderd. Pfff wat een vertoning weer.
Ik dacht wie gaat mij nu als eerst feliciteren mijn moeder of mijn vader? Toen ik het toneel af ging, wist mijn moeder niet hoe snel ze bij me moest komen om mij te feliciteren. Ze omhelsde me zoals alleen mijn moeder kan doen en ik zag in mijn ooghoeken mijn vader wat beteuterd naar ons staan kijken.
Ook hem wilde ik de mogelijkheid geven om mij te feliciteren, toen mijn moeder mij losliet ben ik naar hem gelopen. Ik voelde de ogen van mijn moeder in mijn rug priemen.
Mijn vader en ik hebben samen met zijn gezin even wat gedronken en getoast op de toekomst, op naar de volgende fase in mijn leven.
Daarna ben ik naar mijn moeder, oma en broer gegaan. Ook met hen heb ik nog wat gedronken, blijkbaar was ik te lang bij mijn vader geweest want mijn moeder was niet meer in een al te beste stemming.
Ze zei niets over het samenzijn met mijn vader en zijn gezin (waar mijn broer en ik ook deelgenoot van zijn), maar ik voelde dat ze mijn actie niet kon waarderen.
Wanneer houdt de strijd nu eens op tussen hun, wanneer accepteert mijn moeder het vertrek van mijn vader en gaat ze net als hem verder met haar leven? Ik heb toch niet om de scheiding tussen mijn ouders gevraagd, maar ik word er nog dagelijks op een negatieve manier mee geconfronteerd.
Blij dat ik straks mijn eigen plek heb, hoop dat ik dan wat minder last heb van de spanning die er nog steeds tussen mijn ouders is.
Wanneer houdt het eens op ..?”.
Het kan anders en het mag anders. Leer om je eigen pijn niet te vermengen met de voor kinderen oh zo waardevolle én veilige ouder-kind-lijn. Vrij van loyaliteitsconflicten het leven mogen leven.
Graag deelde ik dit ‘uit het leven gegrepen’ met jullie en hopelijk is het inspirerend voor die ouders waar het vinden van een zekere balans nog een uitdaging is.
Met een warme groet
Margot (Stief & Co Arnhem – Nijmegen – Ede – Wageningen)