08 mrt Hoera ik ben stiefoma!

In de winkels kunnen we kaartjes vinden voor allerlei gelegenheden. De meest recente aanwinsten zijn de kaartjes “Hoera, jullie worden opa en oma”. Deze kaartjes zijn leuk om te sturen en nog leuker om te krijgen. Maar hoe zit dit eigenlijk met opa’s en oma’s die ineens twee of misschien zelfs drie stiefkleinkinderen erbij krijgen? Deze kaartjes heb ik nog niet kunnen vinden.

Het nieuws dat je oma of opa wordt, is meestal een leuke aangelegenheid. Vervolgens krijg je een flink aantal maanden om aan het idee te wennen en als de kleine uiteindelijk geboren is, is één aanblik meestal genoeg om het kind voor altijd in het hart te sluiten. Is dit heel anders als je stiefoma of stiefopa wordt? In de praktijk blijkt dat sommige mensen hier toch moeite mee hebben.

Twintig jaar geleden verrijkte mijn stiefdochter mijn leven met haar intrede. Natuurlijk moesten we eerst aan elkaar wennen en voelde ook ik het verschil met de dochters die er al waren. Maar neem van mij aan, na 20 jaar is er van dit verschil weinig over. Toen zij twee jaar geleden zelf kinderen kreeg, werd ik voor het eerst stiefoma. Ik moet toegeven, terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me dat ik deze term nu pas voor de eerste keer voor mezelf gebruik. Het voelt namelijk niet zo. Als een hummel van twee lachend de tuin in komt lopen en luid “OMA!” roept, is er geen vezel in mijn lijf die hieraan twijfelt. Nu één van mijn andere dochters zwanger is, wordt het gevoel dat er verschil is weer opgedrongen door de omgeving. Opmerkingen als “Nu word je echt oma” zijn meerdere keren gemaakt. Dit voelt als een belediging. Ik ben immers als twee jaar ECHT oma. Oma-zijn zit in de dingen die je doet, in hoe je je opstelt, in de interesse en betrokkenheid die je toont.

Een goede relatie met stief-kleinkinderen gaat niet vanzelf. Als opa en oma moet je hier een beetje moeite voor doen. Het begint met het openzetten van je hart. Dit is de meest essentiële handeling die een opa of oma moet doen. Dit is tevens ook de meest gemakkelijke. Kinderen komen je hierin namelijk al tegemoet. De meeste kinderen zullen, als ze zich geaccepteerd voelen, zonder veel moeite hun “nieuwe” opa en oma in hun hart sluiten. Als de opa en oma vervolgens ook echt interesse tonen in het kind en zijn of haar verleden (ook goed voor de band met de moeder of vader van de kinderen), is de basis voor een goede relatie gelegd.

Toch zie ik in mijn omgeving ook opa’s en oma’s die deze relatie bewust tegenhouden. De stief-kleinkinderen worden genegeerd, de ouders van deze kinderen niet geaccepteerd. Op verjaardagen en andere sociale gelegenheden brengt dit spannende momenten met zich mee. Voor de stiefkinderen is dit, naast de “echte” kleinkinderen, vreselijk. Zij doen immers niets verkeerd, ze zijn wie ze zijn en zij hebben niet voor deze relatie gekozen. Zij willen alleen geaccepteerd worden zoals ze zijn, los van een bloedband.

“Stiefkleinkinderen voegen iets toe aan de familie”

Ik ben van mening dat het meer moeite kost om kinderen bewust uit je hart te houden, dan om ze toe te laten. Het krampachtig kinderen buitensluiten en niet toe te laten in je familie, kost meer energie dan gewoon genieten van deze kinderen. Stiefkleinkinderen vormen geen bedreiging maar voegen juist iets toe aan de familie.
Als de nieuwe opa’s en oma’s dat als uitgangspunt nemen, is het niet zo moeilijk meer; gewoon een kwestie van je hart open zetten! En mocht je bang zijn dat het niet gaat passen? Geen angst; een echte oma heeft een groot hart…

Mariël Roelfsema ~ Veendam en Groningen
8 maart 2019

P.S. Binnenkort maar eens en berichtje sturen naar Hallmark en Greetz. Wellicht ligt hier voor hun ook nog een kans.