02 jun Autonomie – kers op de taart

Blijf jezelf terwijl je je geeft aan een ander

Enigszins nerveus komen ze mijn praktijkruimte binnen. Hij duidelijk ouder dan zij en ze zijn hier zichtbaar op initiatief van hem. Zij volgt ietwat schuchter maar toch met een nieuwsgierige houding naar mij toe. De eerste indruk is dat ze denkt dat ik een kunstje ga doen of met mijn toverstaf ga zwaaien om hun probleem op te lossen.

(tekst gaat verder onder de foto)

Met een kop koffie voor onze neus vertellen ze hoe de vork momenteel in de steel zit. Hij, laten we hem voor het gemak Tom noemen, heeft twee kinderen die in het weekend hun huisje van net 80m2 delen. Zij, we noemen haar even Karin, heeft geen kinderen en een flinke drive om de bloemetjes buiten te zetten. Ze houdt van een flinke kroegentocht met vriendinnen tot in de kleine uurtjes met als gevolg dat ze het halve weekend bij moet tanken. Ook in het weekend waarvan Tom van Karin verwacht dat ze wat moederlijke taken op zich neemt.
Ze kiest toch voor hem? Daar horen zijn kinderen bij! Karin daarentegen kiest inderdaad voor Tom, hem vindt ze erg leuk, maar zijn kinderen niet. Sterker nog, ze weet helemaal niet of ze ooit zelf kinderen wil, laat staan die van een ander!

Op het moment dat ze voor het eerst in mijn praktijk verschijnen, zijn ze net terug van drie weken kamperen, in een tentje, met de kinderen. De spanning is nog steeds voelbaar. “We staan nu op het punt waarop we moeten kiezen; of samen verder en een eigen kind samen (lees: Karin verplicht aan het moederschap) of uit elkaar”, hoor ik Tom zeggen. Beiden kijken mij vragend aan alsof ze verwachten dat ik die keus ga maken.

Tom en Karin hebben inderdaad een probleem, maar het is niet zo zwart-wit als ze op dat moment denken. Bij het samenkomen van twee gezinnen, met of zonder kinderen, neemt ieder zijn eigen identiteit, zijn eigen ik mee. Je aanpassen aan een nieuwe situatie is wat anders dan jezelf zoveel veranderen voor een ander dat het niet meer bij je past. Zou je dat doen, weet je zeker dat je dat niet vol gaat houden en dat de relatie uiteindelijk strandt. Verder spelen de verwachtingen van en naar elkaar hier een grote rol. Tom verwacht dat Karin gaat moederen over zijn kinderen, maar is deze verwachting reëel? Mag hij dit van haar verwachten? Of erger nog, kan hij haar dit verwijten als ze dit niet doet? Waar ligt dat werkelijk het probleem? Bij Karin omdat ze het niet doet of bij Tom omdat hij dingen verwacht die Karin niet waar kan maken?
Algemeen bekend is dat als de realiteit niet overeenkomst met de verwachting, je de verwachting aan moet passen. Zo ook hier.

Tom en Karin hebben samen met mij uitgebreid onderzocht wat ze van elkaar verwachten en wat voor toekomst ze ieder voor zich en samen voor ogen hadden. Passen zij als puzzelstukjes bij elkaar? Hoe kunnen ze hun eigen identiteit behouden en toch rekening houden met elkaar? Hoe kunnen zij zichzelf blijven ontwikkelen en ook samen groeien? Tom en Karin zijn nog steeds aan het puzzelen. Eén ding weten ze al wel zeker; samen een kind is geen oplossing voor hun probleem. Wellicht ooit een kers op de taart als de puzzel af is, wie weet.

Naast Stiefcoach ben ik ook Kindbehartiger en de Kindbehartiger in mij vindt dit al een belangrijk winstpunt.

Met een hartelijke groet
Mariël – Stief & Co Veendam